Main Article Content

Abstract

Analyses of the National Disaster Management Agency (BNPB) states that beside weather and environmental typologies, human activities have a significant role in triggering disasters. Quran Surah Al-Rūm verse 41 has justified this idea, and legitimizes that disasters occur because of people’s lack of awareness and self-motivations to take care of the environment. This article seeks to investigate hadith matn to motivate the action of preserving the nature. This article focuses to find out a qualitative hadith in order to gain an appropriate understanding of hadith (fiqh al- ḥadīth). This research is a library research with a content analyses to related documents. In addition, this study applies a simultaneous hadith approach (a simultaneous method) and understanding of thematic hadith (fiqh al-ḥadīth al-mawḍū'i). This paper concludes that the hadith in this question had a quality of hadith ṣaḥīḥ li dzātih and included into mashhūr ḥadīth (popular hadith). This hadith provides a significant role to motivate greening for the preservation of nature.

Keywords

Greening Spirit Simultaneous Method Understanding of Thematic Hadith

Article Details

How to Cite
Karim, T. H. (2021). Takhrīj Ḥadīth Ghars Al-Ashjār: Tracing the Greening Spirit Roots in Sunnah Nabawiyyah. Al-Bukhari : Jurnal Ilmu Hadis, 4(1), 1 - 17. https://doi.org/10.32505/al-bukhari.v4i1.2213

References

  1. Āl Ḥamīd, Sa’d bin ’Abd Allāh. Ṭuruqu Takhrīj Al-Ḥadīth. 1st ed. Riyāḍ: Dār ’Ulūm al-Sunnah li al-Nashr, 2000.
  2. ’Abd al-Hādī, ’Abd al-Muhdī ’Abd al-Qādir. Ṭuruqu Takhrīj Ḥadīth Rasūlillāh SAW. 4th ed. Agouza: Maktabah al-Īmān li al-Ṭabā’ah wa al-Nashr wa al-Tauzī’, 2012.
  3. al-Adlabiy, Ṣalāḥ al-Dīn bin Aḥmad. Manhaj Naqd Al-Matn ’Inda Ulama’ Al-Ḥadīth Al-Nabawy. 1st ed. Beirut: Dār al-Āfāq al-Jadīdah, 1983.
  4. ’Ajjāj al-Khatīb, Muḥammad. Uṣūl Al-Ḥadīth ’Ulūmuhu Wa Muṣṭalaḥuhu. Beirut: Dār al-Fikr, 2006.
  5. al-‘Asqalāniy, Shihāb al-Dīn Aḥmad bin ‘Ali bin Ḥajar. Al-Iṣābah Fi Tamyīz Al-Ṣaḥābah. 1st ed. Vol. 1. 9 vols. Kalkuta: Dār al-Kutub, 1853.
  6. ’Aṭr, Nūr al-Dīn. Manhaj Al-Naqd Fi ’Ulūm al-Ḥadīth. 3rd ed. Damaskus: Dār al-Fikr, 1981.
  7. Azizi, Amris, and M. Agus Salim. “KAJIAN PENGENDALIAN LONGSOR SECARA VEGETATIF DI DESA BINANGUN KECAMATAN BANYUMAS.” Techno (Jurnal Fakultas Teknik, Universitas Muhammadiyah Purwokerto) 16, no. 2 (October 1, 2015): 63-69.
  8. Bāzamūl, Muḥammad bin ’Umar bin Sālim. ’Ilm Sharḥ al-Ḥadīth Wa Rawāfid al-Baḥth Fīh, 2016.
  9. al-Bukhāriy, Abū ’Abd Allāh Muḥammad bin Ismā’īl. Ṣaḥīḥ Al-Bukhāry. 1st ed. Beirut: Dār Ibn al-Kathīr, 2002.
  10. al-Dārimiy, Abū Muḥammad ’Abd Allah bin ’Abd al-Rahmān. Al-Musnad al-Jāmi’. 1st ed. Beirut: Dār al-Bashā’ir al-Islāmiyyah, 2013.
  11. Damanhuri, Damanhuri. Hadis-Hadis al-Fiṭrah Dalam Penelitian Simultan. Sidoarjo: Dwiputra Pustaka Jaya, 2016.
  12. al-Dhahabiy, Abū ‘Abd Allah Muḥammad bin Ahmad. Siyar A’lām Al-Nubalā’. Vol. 3. Riyāḍ: Bayt al-Afkār al-Dauliyyah, 2004.
  13. Hidayat, Taufiq. “Analisis Buku Teks Hadis Ilmu Hadis Kurikulum 2013 Kelas XII Madrasah Aliyah Peminatan Ilmu-Ilmu Keagamaan.” Master’s Thesis, UIN Sunan Ampel Surabaya, 2019. Accessed June 11, 2020. http://digilib.uinsby.ac.id/35309/.
  14. al-Ḥilāliy, Salīm bin ’Īd. Bahjah Al-Nāẓirīn Sharḥ Riyāḍ al-Ṣāliḥīn. Vol. 1. 3 vols. Dammam: Dār Ibn Jawziy, 1997.
  15. Ibn al-Athīr, Abū al-Ḥasan ’Ali bin Muḥammad al-Jazry. Asad Al-Ghābah Fī Ma’rifah al-Ṣaḥābah. Beirut: Dār al-Fikr, 1989.
  16. Ibn Ḥanbal, Abū ‘Abd Allah Aḥmad. Musnad Al-Imam Ahmad Ibn Ḥanbal. 1st ed. Vol. 1. 50 vols. Beirut: Mu’assasat al-Risālah, 1997.
  17. Ibn Minjawayh, Abū Bakr Aḥmad bin ’Ali. Rijāl Ṣaḥīḥ Muslim. 1st ed. Vol. 2. 2 vols. Beirut: Dār al-Ma’rifah, 1987.
  18. Ibn Sa’īd al-Hāshimiy, Muḥammad bin Sa’īd bin Manī’. Al-Ṭabaqāt Al-Kubrā. 1st ed. Vol. 7. 8 vols. Beirut: Dār al-Kutub al-’Ilmiyyah, 1990.
  19. al-’Ijliy, Abū al-Ḥasan Aḥmad bin ’Abd Allāh bin Ṣāliḥ. Ma’rifah al-Thiqāt. 1st ed. Vol. 2. 2 vols. Madinah: Maktabah al-Dār, 1985.
  20. Kāfī, Abū Bakr. Manhaj Al-Imām al-Bukhāry Fī Taṣḥīḥ al-Aḥādīth Wa Ta’līlihā. Beirut: Dār Ibn Ḥazim, 2000.
  21. al-Kalābādhiy, Abū al-Naṣr Aḥmad bin Muḥammad bin al-Ḥusayn. Rijāl Ṣaḥīḥ Al-Bukhāry. 1st ed. Vol. 2. 2 vols. Beirut: Dār al-Ma’rifah, 1987.
  22. M. Alfatih Suryadilaga and dkk. Ulumul Hadis. 1st ed. Yogyakarta: Sukses Offset, 2010.
  23. Martuti, Nana. “Peranan Tanaman Terhadap Pencemaran Udara Di Jalan Protokol Kota Semarang.” Biosaintifika: Journal of Biology & Biology Education 5 (March 1, 2013).
  24. al-Mizziy, Abī al-Ḥajjāj Yūsuf bin ‘Abd al-Rahmān. Tahdhīb Al-Kamāl Fi Asma’ Al-Rijāl. 2nd ed. Vol. 1. 35 vols. Beirut: Mu’assasat al-Risālah, 1983.
  25. al-Naysābūriy, Abū al-Ḥusayn Muslim bin al-Ḥajjāj al-Qushayry. Ṣaḥīḥ Muslim. 1st ed. Vol. 1. 2 vols. Beirut: Dār al-Fikr, 2003.
  26. Nurmaeli, RR Ersi, and Moh Taifur. “Analisis Penentuan Kandungan Gas Oksigen (O2) Fotosintesis Tanaman Gelombang Cinta (Anthuriumsp) Pada Variasi Daya Lampu.” TAMAN VOKASI 3, no. 1 (June 1, 2015). Accessed February 17, 2020. http://jurnal.ustjogja.ac.id/index.php/tamanvokasi/article/view/265.
  27. Presiden RI. “PERATURAN PEMERINTAH REPUBLIK INDONESIA NOMOR 35 TAHUN 2002 TENTANG DANA REBOISASI.” Accessed February 16, 2020. https://jdih.kemenkeu.go.id/fullText/2002/35TAHUN2002PP.htm.
  28. al-Rāzi, ’Abd al-Rahmān bin Abī Ḥātim. Al-Jarh Wa al-Ta’dīl. 1st ed. Vol. 1. 9 vols. Beirut: Dār al-Kutub al-’Ilmiyyah, 1953.
  29. Rahman, Fatchur. Ikhtisar Mushthaluhul Hadits. 1st ed. Bandung: PT. Alma’arif, 1974.
  30. Riyandari, Ritha. “PERAN MANGROVE DALAM MELINDUNGI DAERAH PESISIR TERHADAP GELOMBANG TSUNAMI.” Jurnal Sains dan Teknologi Mitigasi Bencana 12, no. 1 (June 8, 2017): 74–80.
  31. al-Ṣafdiy, Bassām bin Khalīl. “’Ilm Sharḥ al-Ḥadīth: Dirāsah Ta’ṣīliyyah Manhajiyyah.” Doctoral Thesis, The Islamic University of Gaza, 2015.
  32. Susilawati, Susilawati; Veronika, Veronika. “Kajian Rumput Vetiver Sebagai Pengaman Lereng Secara Berkelanjutan.” MEDIA KOMUNIKASI TEKNIK SIPIL, no. Volume 22, Nomor 2, DESEMBER 2016 (2016): 155–164.
  33. al-Ṭaḥḥān, Maḥmūd. Taysīr Muṣṭalah Al-Ḥadīth. 9th ed. Riyadh: Maktabah al-Ma’ārīf li al-Nashr wa al-Tauzī’, 1996.
  34. al-Tamīmiy, Abū Ḥātim Muḥammad bin Ḥibbān. Al-Thiqāt. 1st ed. Vol. 1. 9 vols. Beirut: Mu’assasat al-Kutub al-Thaqāfiyyah, 1988.
  35. al-Tirmidhiy, Abū ’Īsā Muḥammad bin ’Īsā. Al-Jāmi’ Al-Kabīr. 1st ed. Vol. 4. 6 vols. Beirut: Dār al-Gharb al-Islāmy, 1996.
  36. al-’Umariy, Muḥammad ’Ali Qāsim. Dirāsāt Fī Manhaj Al-Naqd ’Inda Al-Muḥaddithīn. Amman: Dār al-Nafā’is li al-Nashr wa al-Tauzī’, n.d.
  37. Wensinck, A. J. Al-Mu’jam al-Mufahras Li Alfāẓ al-Ḥadīth al-Nabawy. Vol. 2. 7 vols. Leiden: E. J. Brill, 1969.
  38. Windiani, Windiani. “STRATEGI PEMBERDAYAAN MASYARAKAT DI KAWASAN HUTAN SEBAGAI LANGKAH ANTISIPATIF DALAM PENANGANAN BENCANA BANJIR DAN TANAH LONGSOR DI KABUPATEN TRENGGALEK.” Jurnal Sosial Humaniora 3 (November 2, 2010).
  39. Yanuarto, Theophilus. “Tanah Longsor Dan Banjir Terjang Beberapa Wilayah Nusantara.” Accessed February 13, 2020. https://bnpb.go.id.
  40. al-A’ẓamiy, Muḥammad Muṣṭafā. Manhaj Al-Naqd ’Inda al-Muḥaddithīn Nash’atuhu Wa Tārīkhuhu. Riyāḍ: Maktabah al-Kauthar, 1990.
  41. Al-Qur’ān, n.d.